

رزماری (اکلیل کوهی)
Rosmarinus officinalis
گیاهی است بوته ای همیشه سبز، تا ارتفاع 2 متر با شاخه های افراشته، برخاسته و گهگاه خوابیده بر زمین که به رنگ سبز قهوه ای و معطر باشد. برگ ها متقابل کشیده، نخی به طول 15-40 و عرض 1.2- 3.5 میایمتر با بافت چرمی و حاشیه ای لوله شده است.
ماهیت آن:
نباتی است به قدر ذرعی محل رویش آن بیشتر کوه ها و مواضع صخریه و خشنه و از این جهت آن را اکلیل الجبل نامند و اکثر در اواسط تابستان می رسد و در بعضی بلاد بیشتر در بعضی دیرتر و برگ آن دراز و باریک و انبوه و مایل به سیاهی و شاخ آن صلب و گل آن در میان برگ ها رسته و مایل به سفیدی و ثمر آن صلب مایل به استداره و تخم آن ریزه و برگ و شکوفه آن با اندک تلخی و تندی و خوشبو و غیرقردمانا است.
زمان جمع آوری برگ ها و سرشاخه های گلدار گیاه رزماری هنگام شروع بازشدن گلها و در فصول بهار و تابستان است.
سلام ،دکتر نیما مهرجویی پزشک عمومی هستم،
میتوانید همین الان سوالتونو بصورت چت یا تلفنی از من بپرسید و با هم گفتگو کنیم .

مضرات استفاه از رزماری (اکلیل کوهی)
از دیدگاه طب سنتی ایران رزماری برای افراد دارای مزاج گرم مناسب نمی باشد.مصرف دارویی موضعی گیاه و یا کاربرد فرآورده های آرایشی- بهداشتی حاوی رزماری در برخی از افراد موجب حساس، گهگاه ایجاد قرمزی پوست، درماتیت (التهاب پوست)، حساسیت پوستی و حساسیت نسبت به نور می شود.
طریقه مصرف رزماری (اکلیل کوهی)
در منابع طب سنتی تا سه درهم (حدود 10 گرم) عنوان شده است.
در منابع گیاه شناسی میزان مصرف رزماری را 2-4 گرم به صورت دم کرده، سه بار در روز و 2-4 میلی لیتر از عصاره الکلی سه بار در روز عنوان کرده اند.
ترکیبات رزماری (اکلیل کوهی)
مواد متشکله اصلی برگ و سرشاخه های گیاه رزماری را روغن فرار تشکیل می دهد. فارماکوپه گیاهی بریتانیا میزان روغن فرار رزماری را 1% حجم در وزن بیان کرده البته با توجه به محل پرورش آن از 0.5- 2.5 متفاوت است.